De sinkholes aan de provinciale route 222 zijn beide ontstaan door de instorting van ondergrondse holtes, die werden gecreëerd door de ontbinding van gips deposito's van grondwater. De twee gaten zijn van elkaar gescheiden door een dunne wand, waarvan wordt aangenomen dat deze door de jaren heen uiteindelijk zal eroderen en de twee sinkholes zal verenigen.

De noordelijke sinkhole heeft steile, afbrokkelende wanden en het is gevaarlijk om de rangen te benaderen, aangezien de sinkhole nog steed aan het eroderen is. Dit gat in de grond is maar liefst 300 meter breed en 101 meter diep, waarvan ed onderste 21 meter gevuld is met water. De zuidelijke sinkhole is nog breder dan 300 meter, maar is visueel minder indrukwekkend. De hellingen van deze sinkhole zijn minder steil en bedekt met dunne vegetatie. Er is een klein, licht blauw meer op de bodem van deze sinkhole. Het waterpeil en de grootte van het meer verandert steeds.

De naam 'Pozo de las Animas' is afgeleid van een oude Aboriginal legende over een groep Indianen die werden achtervolgd door een rivaliserende groep. Toen de nacht was gevallen konden de achtervolgers hun vijanden niet meer zien en keerden ze terug naar huis. De volgende morgen gingen ze terug om te zoeken naar hun vijanden, maar troffen tot hun grote verbazing de twee enorme putten in de grond aan, waarin hun vijanden waren weggezonken en omkwamen in het stijgende water.

De sinkholes worden sindsdien 'de plaats waar de zielen huilen' genoemd en is een plaats van aanbidding.